Sjálfsvorkun

Ég á það til að detta ofan í svartholspitt ...aumingja ég syndromið...   Að minnsta kosta í fimm til fimmtán mínútur, fimm sinnum á ári, sit ég með tárin í augunum yfir því hvað ég á bágt yfir einhverju.   Oftast er það einhver ofur þreyta sem ég hef enga stjórn á, líkamlegir kvillar sem ég er sannfærð um að dragi mig til dauða eða sætir strákar.

Í morgun sat ég og veifaði tánum yfir þeirri sorglegu staðreynd að mér væri bókstaflega að blæða út.  Hugsanirnar leituðu til fyrirkomulags jarðafararinnar, hverjir raunverulega myndu sakna mín og hræðslu yfir hverjir það yrðu sem læsu leyndardómana mína.  Þá mundi ég hvað ég er gömul og minningarbrot um löngu liðin lærdóm um breytingarskeiðið.

Ég fer að verða lögleg Rauðhetta.....