Heilabúið hefur þófnað

Með árunum hefur hugsun mín rýrnað.   Ekki það að hún hafi einhvern tíma verið mjög bólgin, en henni hefur farið verulega aftur.  Einu sinni fyrir langa löngu var vitræn geta mín svo lítil að ég mundi ekki einu sinni eftir deginum sem var nýliðin.  Ég gat ekki sagt samferðafólki mínu frá nafninu á bókinni sem ég var að lesa, um hvað hún var eða hver skrifaði hana.  Og einn daginn sat ég við tölvuna á vinnustað og mundi ekki aðgangsorðið inn á tövupóstinn sem ég var vön að opna 20 sinnum á vaktinni.  Þann dag pantaði ég tíma hjá lækni sem sá ekki annað ráð en að sprauta mig með járni og B12.

Í dag er ég í námi hjá háskólanum á Akureyri og þar var ég að lesa texta sem segir að stress / streita hafi tilhneigingu til að hafa þessi áhfir þegar hún hefur undið upp á sig...

Svo núna hef ég snúið mér að núvitundaræfingunum aftur sem ég nældi mér í um árið í endurmenntun háskóla Íslands.   Þegar ég var meira en til í það að gera mitt góða líf betra. 

Anda inn og anda út...   anda inn og anda út...   anda inn og anda út...

Hvað veit maður svo sem

 Ég fór til augnlæknis sem sagði að eitthvað væri að minnsta kosti öðru auganu mínu og svo henti hún mér í meðferð en sagði jafnframt að við myndum ekki vita hvort meðferðin muni skila árangri fyrr en 13.janúar árið 2026.  Svo ég sit ennþá og bíð...

Á meðan læri ég bara og læri og núna hangi ég yfir Padlet-vegg til að finna út hvernig ég vil nota hann..

Lífið byrjar aftur eftir 29.okt

 Þangað til, ætla ég bara að draga að mér súrefni og blása því aftur út..

já og kannski læra pínu lítið...

Maður veit ekki allt og getur ekki allt.

 Ætli mig langi ekki mest til að vera í samskiptum sem skipta máli.  

Eins og hjúkkan sem segir mér reglulega frá bókum sem segja eitthvað... jafnvel kenna manni að vera betri en maður er.

Eða hjúkkan sem getur látið lífsins lærdóm með öllum sínum uppákomum vera fyndin augnablik þrátt fyrir dapurleikann sem liggur að baki.

Eða hjúkkan sem uppfræðir um það sem brennur á manni með óþolandi nákvæmum smáatriðum um smáhluti varðandi það.

Eða sjúkraliðinn sem er alltaf að koma með áhugaverðar örsögur utan úr heimi og langlokur um eigin upplifanir.

Og allir hinir sem af góðri viðleittni reyna að auðga líf mitt með áhugaverðu efni.

Mér er alveg sama hvað blómin heita en mér þykir áhugavert hvert þeirra ég má borða.

Mér er alveg sama hvaða fuglar fljúga um heiminn en mér þykir áhugavert að til skuli vera fugl sem stoppar aldrei að fljúga og annar sem blakar vængjunum 300- 400 sinnum á mínútu.

Ég var með plön um að setja eitthvað á pappír á hverjum degi en einhvern veginn hefur það vikið fyrir öðrum plönum sí og æ..   

hafrún hér er ekkert eins, án þín

Ég er komin í skóla.  Og þarf að finna út úr öllu sjálf.

kveðja frá mér ef þú skyldir einhvern tíma rekast á þetta.

Kannski komið haust..

Þessa daga læri ég um þjónandi forystu, ígrundun, starfsánægju og kenningar um allt milli himins og jarðar.  Jæja eða nánast það...

Það er kalt en fallegt út og ég á eftir að taka upp restina af kartöflunum mínum og svo borða þær líka..

Mikið á mann lagt.

Hugsun:  ..Ég er..

Næring:  ..Sætar kartöflur, já og eitthvað grænmeti..

Hreyfing:  ..standa upp og setjast niður..

Þakklæti:  ..samstarfsfólk mitt á Mínum Vinnustað..

Grænmetisáskriftin

 Ískápurinn er fullur af góðgæti sem ég gef mér ekki tíma til að elda.  Vatnsmelóna sem ég ætla að breyta í ís.  Rauðrófa sem á að verða að safa og kál sem á að fara í álegg.

Ég lifi í voninni...

Hreyfing:   ..Fram og aftur gangana á minnii deild,  10.000+skref

Næring:  ..Eitthvað frá CuliaCan í boði deildarinnar

Þakklæti:  ..að ég hafi vinnu sem ég hef gaman að

Athafnir:   ..smá samvera með Tónlistarstelpunni í dag