Eina sem ég man eru tilgangslausar óljósar hugmyndir af því sem fyrir skynfæri mín hefur borið í dag.
Zuismi... sem klárlega væri eitt af mínum lífssoðunarfélögum ef ég hefði vitað af tilvist þess áður en ég datt inn í DíaMat.
Hroki minn gagnvart frásögnum annarra á prenti þar sem strákastelpur koma við sögu og lýsingum einstakra penna á hegðun sinni sem á að vera svo einstök eins og viðkomandi hafi ekki áttað sig á því að minnsta kosti helmingur mannfólks heimsins deili með þeim sömu upplifun.
Auglýsingar sem láta mig alltaf, ár eftir ár, halda að mig vanti eitt og annað eða að ég verði að eignast einmitt núna allt það sem er á langa löngunar-listanum mínum. Og að allt sem mig langar í sé einmitt núna á boðstólnum ódýrt og ég verði að fjárfesta í því ef ég ætla að eiga gleðileg jól þetta árið.
Fréttamiðlarnir höfðu svo sterk áhrif á mig í dag að ég var næstum því búin að samsama mig við allt fólkið sem upplifir ekki samskipti við fólk og lifandi upplifanir vegna símans sem er gróin við lófa þeirra þegar ég áttaði mig á því að ég var með fólk heima hjá mér í gær sem lyfti ekki slíku tóli nema rétt til að svara hringingum frá viðgerðamönnum, foreldrum og öðrum sem nauðsynlega þurftu að heyra í viðkomandi. Og ég hitti þetta sama fólk alltaf einu sinni í mánuði í lifandi samskiptum þar sem símtæki sjást nánast ekki.
Ég grét líka yfir dánum börnum sem náðust á upptöku rétt áður en sprengjur vestrænna samfélaga sprungu á heimili þeirra, söng væntanlegrar brúður fyrir verðandi eiginmann á göngu hennar upp að altarinu og verðlagshækkunum í matvöruverslunum landsins.
Hvernig lærir maður eiginlega að sía það sem maður leyfir að skella á skynfærunum sínum í hvert sinn sem maður opnar samfélagsmiðlana......
Sweat Lodge, heitt kakó við Hafravatn, höggið sem Ronda fékk, val á liðsmönnum í Fantasy Premier League, prjónauppskriftir, skrifa nafnið sitt með vatnslitum, postcrossing og allur ólesni pósturinn minn.
Megi draumar ykkar rætast í nótt svo og mínir...
